Het stond al jaren op mijn verlanglijstje, een bezoek aan Sint Maarten.
Spectaculaire foto’s van de blauwe MD-11 en verschillende kleuren Boeing 747’s die bijzonder laag over het strand vliegen, overtuigden me ervan dat ik dit toch echt met mijn eigen ogen moest gaan zien.
Toch kwam het er steeds niet van.
De MD-11 was bij KLM al weer enige tijd uitgefaseerd, Air France en Corsair vlogen ook al lang niet meer met de Jumbo op het spottersparadijs, en op 30 juni 2016 berichtte Het Parool dat er goed en slecht nieuws was voor het eiland Sint Maarten: KLM zou er in het najaar rechtstreeks vanaf Schiphol naartoe vliegen, alleen niet meer met de Boeing 747.
Rego Meijer, een bevriend luchtvaartfan, en ik waren op dat moment juist bezig met de voorbereiding van een reis naar Amerika waar we onder meer de PH-BFK bij haar laatste landing ooit airside op Mojave zouden opwachten.
We hadden nog niets geboekt en besloten via Sint Maarten te reizen: onze laatste kans om de aankomst van een van haar zusjes daar nog te kunnen meemaken!
Om zo min mogelijk tijd te verliezen vlogen we met een Airbus A340 van Air France naar het zonnige eiland.
Eenmaal daar regelden we snel een huurauto, brachten onze bagage naar ons hotel en togen meteen richting Maho Beach om onze Airbus weer te zien vertrekken en uit te zoeken wat de beste plek was om de blauwe Jumbo de volgende dag in de nadering te zien.
Zelf ben ik van het type om het nuttige zo veel mogelijk met het aangename te combiMeren en zo belandden wij op het terras van de Sunset Beach Bar. Daar zaten we de volgende dag prinsheerlijk met een hapje en een drankje toen we de Queen of the Skies hoog in de lucht zagen verschijnen.
Aanvankelijk een klein stipje, almaar groter en groter wordend en als gevolg van haar karakteristieke vormen al snel duidelijk herkenbaar als de 747. Voluit kreeg ik haar in beeld op het schermpje van mijn smartphone, de PH-BFY. Met een enkele druk op de knop legde ik haar vast zoals menigeen al eerder voor mij had gedaan: mijn unieke shot!
Na een uur zou ze al weer opstijgen, richting Willemstad. Rego had het plan haar tijdens de take off te fotograferen vanaf de Paradise Peek. Dankzij de uitleg van Alain Duzant was algauw duidelijk hoe we daar konden komen.
Het was stevig klimmen geblazen voor onze huurauto. Dat viel hem zwaar. Zeer zwaar.
Het bleek te veel gevraagd voor de Nissan Versa.
Terwijl hij er de brui aan gaf, werden we omringd door een zevental blaffende en vervaarlijk grommende honden. We wisten niet hoe snel we de raampjes moesten dichtdraaien!
Rego, op dat moment chauffeur, liet de auto terugrollen, de berg af. De honden renden mee, nog steeds blaffend en grommend, de tanden naargeestig ontbloot. In ons achterhoofd hoorden wij de muziek van Jaws.
Bij een kleine afslag gaven de waakse viervoeters het op.
Het bleek de afslag te zijn die naar de beoogde parkeerplaats leidde en die we hadden gemist. Gelukkig bleef de hondenmeute nu weg. En kwam in plaats daarvan de Queen of the Skies in beeld.
Snel klom zij omhoog, licht in gewicht voor haar doen, want met enkel genoeg brandstof aan boord om Willemstad te halen.
Omdat ons tafeltje bij de Sunset Beach Bar behalve veel gerieflijker toch ook een betere plek was om de vliegtuigen te spotten, keerden we daarnaar terug. De kaart bood ons een keuze uit diverse pizza’s.
Normaal gesproken heb ik het niet op zo’n Italiaanse zak patat, maar de KLM Airline wilde ik graag proeven. Het bleek geen slechte keus.
En intussen vergaapten we ons aan het luchtvaartverkeer en de mensen op het strand.
Toen een MD-80 van InselAir zich klaarmaakte voor take off verstomden de gesprekken, op het moment dat de oude jet full throttle ging voelde ik de trillingen van het motorgeweld door mijn lijf jagen.
Ons vertrek naar Amerika was zo gepland dat we nogmaals de aankomst en het vertrek van de blauwe 747 konden meemaken. Weer diezelfde vreugde toen ik hoog in het strakblauwe hemelruim een eerste glimp van de majestueuze Jumbo zag, weer datzelfde gevoel van overwinning als na een skeeler-op-en-neertje Afsluitdijk, toen ik haar op exact het juiste moment voor mijn lens had, nu de PH-BFN.
In het uur dat de machine gereed werd gemaakt voor haar vertrek genoten wij van ons allerlaatste drankje in de Sunset Beach Bar, daarna maakten we onze opwachting op een veilige plek aan de wegkant.
Daar kwam ze, rustig taxiede ze richting startbaan. Het geluid van haar motoren zwol aan, het gas ging erop.
Statig, zoals alleen een Boeing 747 dat kan, verhief zij zich. Haar vleugels lichtten op terwijl ze rechts afdraaide, de Paradise Peek ontwijkend. En toen was het haasten voor ons, rap naar het vliegveld waar een Boeing 737 van Delta op ons wachtte.
Kopfoto: Lieneke Koornstra
