De elfde van de elfde. Op die dag voerde KLM drie afscheidsvluchten uit met een van haar MD-11’s. Aan de PH-KCD Florence Nightingale de eer. Stand by stond haar zuster, de PH-KCB Maria Montessori. Beide machines waren spectaculair bestickerd met de tekst KLM – Douglas Aviation History. Daaronder stonden alle Douglas-types vermeld die de blauwe maatschappij in haar 95-jarige geschiedenis heeft gevlogen. Een van die types was voor deze gelegenheid ook present, de DC-3.
Met bussen werden de MD-11-fans die een ticket hadden verworven afgeleverd op het platform waar de Douglas-familie was opgesteld.
Ik reisde mee op de derde vlucht, dus echt de allerlaatste vlucht die een MD-11 nog ooit met passagiers aan boord zou maken.
‘Floortje’ steeg op zoals het een MD-11 betaamt, als een raket.
De lampjes ‘fasten your seatbelts’ waren nauwelijks gedoofd of vrijwel iedereen zwermde in het rond om foto’s te maken, een afscheidskreet te kalken op het interieur, nummers van de stoelindeling te jatten als aandenken of op zoek te gaan naar bekenden.
Het was moeilijk doorkomen voor het cabinepersoneel tijdens het uitdelen van gebakjes en flesjes wijn of jus d’orange.
Ik had volop de gelegenheid al die taferelen gade te slaan vanaf mijn zitplaats als derde persoon links van het raam. Naar buiten kijken was er voor mij niet bij. Want als de man die direct naast het raam zat niet met zijn camera het uitzicht naar buiten geheel blokkeerde, zat hij er met zijn hoofd voor of hield hij een iPhone in de lucht. Afijn, aan de mensen in het middenpad ging ook het zicht voorbij op de steden waar ‘Floortje’ overheen vloog.
De cockpitbemanning vertelde steeds waar we zaten. De vlucht ging over Leiden, Den Haag, Rotterdam, Dordrecht, Breda, Utrecht, Dronten en Almere.
Onaangekondigd was de plotselinge stijging, waarin we nog één keer de grote kracht die het elfje eigen is, konden voelen. Ik kon maar net voorkomen dat de inhoud van mijn wijnglas in mijn kruis kieperde. Dat was lachen, samen met de man rechts van me in het gangpad.
De man bij het raam stortte zich ook in de massa. Dat was opgestaan plaats vergaan, te meer omdat hij pas terugkeerde toen de lampjes ‘fasten your seatbelts’ al enige tijd brandden.
Ik keek naar de vleugel met de mooie karakteristieke winglet, nu nog voorzien van het KLM-logo. Onder ons gleed het Nederlandse landschap voorbij. Ik zag de Loosdrechtse Plassen, het IJsselmeer. De lucht kleurde in avondrood.
Gerommel aan de onderkant van het toestel, het landingsgestel klapte uit. Iedere seconde verloor de MD-11 meer hoogte. Nog maar enkele honderden meters scheidden de blauwe vogel van de aarde. Met een zachte schok raakten haar wielen de grond. Er werd geklapt, gejuicht, gejoeld. Alsof er met voetballen een doelpunt was gemaakt.
Ons elfje wachtte een speciaal onthaal. De DC-3 reed voor haar uit tijdens het terugtaxiën. Steeds als ‘Floortje’ een bocht nam was deze kist, zo veel ouder in jaren en met nog een hele toekomst voor zich, heel even te zien. Het gaf me een brok in de keel. Zeven MD-11’s zijn immers al ontmanteld en ook de dagen van ‘Floortje’ zijn geteld, net zoals die van ‘Maria’ en ‘Audrey’. Die laatste, waarmee de allerlaatste lijnvlucht werd gevlogen, vertrekt 17 november naar de sloop. ‘Maria’ volgt 8 december, ‘Florence’ 12 januari.
Zo ongeveer alle taxibanen die Schiphol rijk is werden door ‘Floortje’ en haar bet-tot-de-macht-zoveel-overgrootmoeder aangedaan. En net zo onverwacht als een regenboog zich zo maar tegen de hemel kan aftekenen, was er ineens die MD-11 van Martinair, die het luchtruim koos. Alsof het zo zijn moest.
Aan het eind van de rit wachtte de brandweer ons op. Een watersaluut volgde. Rustig kwam het vliegtuig tot stilstand op de plek waar het voor ons allemaal was begonnen.
Sommige fans haastten zich naar buiten om snel foto’s te kunnen maken voordat de hele horde naar buiten kwam. Anderen bleven juist zo lang mogelijk binnen. Ik las een aantal van de afscheidskreten. ‘Bye bye MD-11, soon you’ll be in heaven’; ‘Bye Florence, you were my one and only!’; ‘Ons favo toestel! We won’ forget you KCD!’; ‘Florence, thanks for the last wonderful flight.’ Met de namen van de kladderaars eronder, natuurlijk.
Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen de MD-11 te begraffitiën. Ik vind het zo respectloos. Al moet ik toegeven dat één persoon haar van een echt fraaie tekening heeft voorzien. Een tekening van een elfje, jawel.
Buiten was het intussen donker. Met gemengde gevoelens liep ik de vliegtuigtrap af. Economisch heel begrijpelijk dat KLM afscheid neemt, en alle lof voor het waardige afscheid dat het elfje heeft gekregen, maar ik weet ook dat ik dit prachtige vliegtuig enorm ga missen.
Kopfoto: © Ruud Schoenmakers
