Vandaag is het rood – MCP

‘Het bonst van binnen.’ Martin Schröder vond het maar wat spannend toen op 22 december 1994 zijn nieuwste vliegtuig op Schiphol arriveerde. De komst van de eerste MD-11 met de aflevering van nog vier exemplaren in het vooruitzicht, inclusief die van een Boeing 767, betekende een grote uitbreiding van de Martinair-vloot. De zaken gingen goed.
Het is bijna 22 jaar later nu deze MD-11, met de registratie PH-MCP, er als laatste van de zeven roodstaartige MD-11’s uitgaat.
Geen gevalletje van ‘First in, last out’, het liep gewoon zo. Het moment waarop een vliegtuig toe is aan een volgende grote onderhoudsbeurt is bepalend bij de volgorde van uitfasering.
Martin Schröder en zijn vrouw zijn uitgenodigd bij het kleinschalige afscheid van de driemotorige jet in hangar 32. Ik vraag me af of het nu ook van binnen bij hem bonst.

Martin Schröder bij de ontvangst van de fonkelnieuwe PH-MCP; Krantenknipsel uit De Telegraaf

Vijf jaar eerder, toen alle 767’s van de hand werden gedaan omdat Martinair stopte met passagiersvervoer, uitte Schröder nog de hoop dat de MD-11’s vervangen zouden worden door nieuwe vliegtuigen.
Het mocht niet zo zijn.
Het trieste resultaat is bekend. Veel vliegers en grondpersoneel zijn hun baan kwijt. Als de MCP over twee dagen landt in de Californische woestijn om daar net als haar zusters te worden gesloopt, is er nog maar één vliegtuig, een Boeing 747, dat in de kleuren van Martinair rondvliegt.
Vandaar dat kleinschalige afscheid nu. Er valt gewoon niets te vieren. Al zingen woorden van Marco Borsato door mij heen: ‘Vandaag is rood, wat rood hoort te zijn.’

Die indruk wordt rond het vliegtuig ook gewekt door de aanwezigheid van enkele vrouwen die er rondlopen in hun rode stewardessenpakjes van weleer. Twee dagen eerder behoorde ik tot de gelukkigen die zo dicht bij de roodstaartige MD-11 in hangar 32 konden komen. Onvergetelijke belevenissen. Op de captainsstoel zitten. Door het enorme laadruim lopen. In een van de motoren staan. Foto’s maken van details. Altijd zijn er loftuitingen voor de grote cockpitramen, de splitwinglets, de sigaarvormige staartmotor. Maar er is ook geen ander vliegtuig waarbij de apu zo mooi is ingebouwd.

Bij Martinair beseffen ze heel goed dat zij met de uitfasering van dit karakteristieke toestel geschiedenis schrijven. Met het allerlaatste vertrek van de MCP komt er voorgoed een punt te staan achter de MD-11-operatie vanaf Schiphol. Laat je zoiets stilzwijgend voorbijgaan? Natuurlijk niet!
Of ik dat waardeer? Ja! Omdat afscheid nemen ook zijn mooie kanten heeft.

Het was liefde op het eerste gezicht met mij en de MD-11. Maar toen eenmaal duidelijk werd dat zij het veld moest gaan ruimen, werd zij nog specialer voor mij. Niet alleen door dat besef van eindigheid, waardoor ik soms nog even snel naar Schiphol reed om haar te zien gaan of komen. Zeker ook door de vele initiatieven van mensen waaruit hun liefde voor het elfje blijkt. Zoals het kosteloos beschikbaar stellen van schitterend fotomateriaal voor de stukjes tekst die ik steeds bij elkaar tik over het elfjesvaarwel. En, veel belangrijker, ook voor de boeken die aan de tri-jet worden gewijd. Daarbij meteen hulde voor Martinair, want na de twee blauwe boeken verschijnt er ook nog een rood boek.
‘Drie motoren, drie boeken’, om Charley Valette maar eens te citeren.

Fans nemen afscheid van de PH-MCP © Rien Moerland

Samen met een stuk of vijftig andere fans staat hij achter het hek om het allerlaatste vertrek van de MCP vanaf haar thuishaven mee te maken.
‘Bijzondere dag’, zegt hij. ‘Ik kon het niet nalaten om hier naartoe te komen. Hier moest ik bij zijn. Het is iets wat een deel van je leven is.’ Dat geldt zeker voor hem, die zeventien jaar bij KLM op dit vliegtuigtype vloog. ‘Ook zij brengen iets weg wat een deel van hun leven is’, realiseert hij zich zeer wel, daarbij doelend op de mensen van Martinair.

De flight crew die de MCP via Miami naar Mojave vliegt, gaat aan boord. Een van de rood geüniformeerde dames volgt. Ze heeft een witte vlag bij zich die ze uitgebreid toont aan de kleine kring genodigden binnen het hek. Dan gaat het dundoek mee, de cockpit in.
De mensen buiten het hek verspreiden zich. Sommige fans blijven waar ze zijn, andere spoeden zich naar het panoramadeck van Schiphol vanwaar het ceremoniële watersaluut zeker goed te zien zal zijn, of naar de Kaagbaan waar de MD-11 voor het laatst zal vertrekken richting Stairway to Heaven, of naar de Buitenveldertbaan waarover de MD-11 een fly-over zal maken.

Nog één keer is het bulderende geluid van haar Pratt & Whitney-motoren op Schiphol te horen als ze in een steeds hoger tempo over de startbaan raast en roteert. Voordat ze voorgoed uit het zicht verdwijnt vliegt ze nog één keer heel laag over het Nederlandse vliegveld. Dan klimt ze snel omhoog, verdwijnend in de overheersend grijze lucht.
Ik mis haar nu al.
Schiphol zal nooit meer hetzelfde zijn zonder de bedrijvigheid van de roodstaartige elfjes.

Afscheid PH-MCP © Rien Moerland
Deel dit artikel: